Doetinchem met Landgoed Slangenburg en St. Willibrords Abdij

Kasteel Slangenburg en het landgoed Slangenburg dateren uit de late Middeleeuwen. Als beheerder van dit gebied probeert Staatsbosbeheer de waardevolle historische structuur te handhaven en waar mogelijk te herstellen. Een van de vele wandel lanen Het park rondom het kasteel behoort tot de best bewaarde voorbeelden van de Nederlandse tuinaanleg uit de zeventiende eeuw. Het werd in 1679 geheel in de toen toonaangevende formele parkstijl aangelegd door Generaal Frederik Johan van Baer. De kenmerken van deze stijl, strakke rechte lijnen met een geometrisch patroon, zijn goed bewaard gebleven. Zo is er een ruim 1 km lange oprijlaan met aan weerszijden in elkaars spiegelbeeld twee vierkante vijvers. De kaarsrechte oprijlaan staat bijna loodrecht op een enorm lanenstelsel in de vorm van een dubbel trapezium, die beplant zijn met statige beuken en eiken. klik hier om de rest van deze pagina te zien In tegenstelling tot de meeste landgoederen in Nederland is de parkstijl van de Slangenburg door de eeuwen heen nauwelijks veranderd. Slechts de achtertuin van het kasteel werd in 1799 omgevormd tot een landschapstuin en aan de voorkant verrees begin deze eeuw een hertenkamp. In de landschapstuin staan prachtige bomen, zoals een oude tulpenboom en drie enorme rode beuken. De leeftijd van deze indrukwekkende reuzen wordt op circa 300 jaar geschat. Andere opvallende landgoedelementen zijn de begraafplaats van de familie Passmann, de laatste particuliere bewoners van de Slangenburg, en de St. Willibrords Abdij. De achtertuin van het Kasteel klik hier om de rest van deze pagina te zien Sinds 1950 is het landgoed Slangenburg in handen van Staatsbosbeheer. De instandhouding van de historische betekenis vraagt veel aandacht. Oude landgoedelementen, zoals het Rondeel, een cirkelvormige plaats waar vier lanen bijeenkomen, en de oude boomgaard worden hersteld, terwijl de hoogstamfruitbomen, met oude cultuurrassen zoals de moerbei, de morel en de kweepeer, weer in de oorspronkelijke vierkante tuinvakken zijn aangeplant. Bij het landgoed Slangenburg behoren op het ogenblik 6 pachtboerderijen. Ze dateren uit de vorige eeuw en worden in de oude stijl onderhouden en hersteld. De boerenbedrijven zijn van belang voor de natuur; zonder akkerland zouden er bijvoorbeeld geen patrijzen leven op Slangenburg. Ook de overgangen van landbouwgrond en bos zijn van groot belang: deze randen zijn bijzonder rijk aan plant- en diersoorten, waaronder veel vlinders. De St. Willibrords Abdij De St. Willibrords Abdij, waarvan Kasteel Slangenburg het Gastenverblijf is, ligt enkele kilometers ten zuiden van het kasteel. De gedachte om in Gelderland een Benedictijnen klooster te stichten kwam voor het eerst naar voren in 1932, (er was toen slechts één Benedictijnen klooster in Nederland, de St. Paulus Abdij in Oosterhout), maar dit plan kon pas werkelijkheid worden in 1945, toen men er achter kwam dat Kasteel Slangenburg leeg stond, omdat de Duitse eigenaar, Hermann Passmann, zijn bezit had moeten afstaan. De Slangenburg werd een tijdelijk onderkomen voor de Benedictijner monniken en ondertussen begon men onderhandelingen die uiteindelijk resulteerden in de aankoop van ruim 63 ha van het Slangenburg landgoed, dankzij een schenking van de Oosterhoutse abdij. Op die grond werd in de jaren 1948 - 1952, naar een ontwerp van architect Tholens, door de monniken zelf de nieuwe vestiging gebouwd, die in 1952 betrokken werd. Kort daarna besloot men het Kasteel te gaan gebruiken als het Gastenhuis van het klooster. Benedictijner monniken leven volgens de Regel die St. Benedictus schreef rond het jaar 540. Het zijn mensen die de eenzaamheid zoeken, de stilte. Het is in de stilte dat de mens zichzelf leert vinden en zo kan komen tot overwegen en bidden. De monniken trachten zich te geven aan wat men noemt "het beschouwde leven". Zij zijn van mening dat het belangrijk is voor de grote samenleving in de wereld dat er biddende gemeenschappen zijn, die een perspectief oproepen dat niet begrensd wordt door tijd en ruimte, die het gewone leven bepalen - zij verwijzen naar een andere werkelijkheid die de gelovige mens God noemt. De mensen hebben God nodig om rust en geluk te vinden. Door God te zoeken hopen de monniken de wereld te hulp te komen in dat streven naar rust en geluk.