Print deze route

In de buurt van de Dijkerakker staat de korenbeltmolen Sint Anna. Deze molen werd gebouwd tussen 1911 en 1912. Voordat deze molen er stond moesten de boeren van Moesel, Keent en Altweertheide steeds een lange weg afleggen om hun graan te laten malen, maar dat werd opgelost met de bouw van deze molen. Bij de bouw van deze molen zijn onderdelen gebruikt van de veel oudere Clercxmolen die vroeger aan het Driesveld in Weert stond. De witte molen met accenten in de kleuren van de vlag van Nederland is een opvallende verschijning in de groene omgeving. Je ziet de molen al van verre boven het landschap uit steken. In 1950 verkocht de eigenaar van Sint Anna de molen, omdat hij er geen toekomst meer in zag. De gemeente Weert heeft de molen toen van de ondergang gered. Tussen 2010 en 2011 is de molen grondig hersteld. Sindsdien zorgen vrijwillige molenaars ervoor dat de molen regelmatig draait en maalt. Zo wordt er voorkomen dat de molen te vaak stilstaat en vervalt.

Aan de rand van het Weerter kerkdorp Tungelroy ligt, wat verscholen vanaf de Tungeler Dorpsstraat, de ronde stenen Sint- Annamolen. In 1875 werd de beltmolen aan de Tungeler Dorpsstraat gebouwd. De molen verving twee oudere watermolens langs de Tungelroyse beek. De binnenkant van de molen is in 1967 gerestaureerd en daarna is de molen nogmaals in 2009-2011 grotendeels gerestaureerd. De molen draait en maalt regelmatig door de inzet van vrijwillige molenaars. In de molen worden oude molenaarswerktuigen en graanbouwattributen tentoongesteld.

Molen de Hoop in Swartbroek dateert uit 1788, maar de molen heeft niet altijd op deze plek gestaan. In 1905 werd de molen namelijk vanuit Vlaardingen naar het kerkdorp Swartbroek verplaatst. Hier werd de molen herbouwd zonder stelling. In 1935 paste de toenmalige molenaar het binnenwerk van de molen aan en in 1938 verving hij allerlei andere onderdelen van de molen. Tussen 1954 en 1955 werd de molen nog eens grondig gerestaureerd. De molen liep toen een half jaar zonder problemen, maar daarna ging er van alles mis. Het eindresultaat was stilstand van de molen. Rond 1970 werd er zelfs een sloopvergunning aangevraagd, omdat de molen zo vervallen was geraakt. Pas in 1981 werd de molen gerestaureerd en teruggebracht naar de originele staat als stellingmolen. De Hoop is een van de weinige Limburgse stellingmolens. Er wordt nog altijd tarwe, rogge en boekweit gemalen door een beroepsmolenaar in molen de Hoop.

Deze windmolen werd in 1872 gebouwd in Nederweert. Door de eeuwen heen heeft de molen verschillende eigenaren gehad, maar sinds 2001 is de molen in handen van gemeente Nederweert. Het mag een wonder heten dat deze molen nog te vinden is in Nederweert. In 1944 werd de molen bijna helemaal verwoest toen een Duitse troep de molen in brand stak. In 1947 werden de restanten van het binnenwerk verwijderd en alleen de uitgebrande romp bleef over. Tussen 1979 en 1993 werd de molen gerestaureerd door de toenmalige eigenaar en zo kwam de molen weer tot leven. Het gehele binnenwerk van de molen werd vernieuwd met uitzondering van de bovenas. In 2009 is de gemeente begonnen met een reconstructie van het olieslagwerk in samenwerking met molenmakerij Adriaens. Sinds de zomer van 2011 is de molen weer draaivaardig. Zo veranderde de molen van een wrak in een molen die weer prima werkt.

Deze korenmolen werd gebouwd in 1870. Een jaar later werd er een molenaarshuis bijgebouwd. De molen heeft door de eeuwen heen verschillende eigenaren gehad. Aan het begin van de 20e eeuw plaatste de toenmalige molenaar een maalstoel met een benzinemotor in de molen als hulpgemaal. Verder werd de molen steeds verbeterd om het malen nog gemakkelijker te maken. Zo werden er in 1935 Dekkerwieken aangebracht om de molen gestroomlijnder te maken. In 1930 werd het bedrijf uitgebreid met een pakhuis om de handel in graan, veevoer en kunstmest op te kunnen voeren. In 1944 liep de molen schade op in de oorlog. De roede, de kap en de maalzolder raakten daarbij beschadigd. Kort na de bevrijding werd de molen weer in oude glorie hersteld. Tot 1948 werd er gemaald met de molen, maar daarna kwam de molen tot stilstand. In 1972 werd de molen overgekocht door de gemeente om verder verval van de molen te voorkomen. In 1990 werd de molen weer in gebruik genomen.

In het vlakke buitengebied tussen Weert en Nederweert vind je de St. Antoniusmolen. Deze beltkorenmolen is gebouwd in 1904. In 1954 raakte de molen hevig beschadigd door een flinke storm, maar de molen werd toen hersteld. Tot 1970 maalde beroepsmolenaar Janus de Wild deze molen. Net zoals de andere Weerter molens, werd er op deze molen veel bakrogge gemaald. Het zelf bakken en consumeren van roggebrood en tarwebrood nam echter af naarmate de welvaart toenam. Mensen kregen meer geld en stapten vaak over op witbrood. Uiteindelijk was zelfs het fabriceren van veevoer niet meer lonend. De molen werd stilgezet en er werd uitsluitend nog handel gedreven. Alleen Janus de Wild liet de molen nog af en toe draaien. Er volgden jaren van stilstand en verval met hier en daar een kleine restauratie. Tegenwoordig is de molen in particulier bezit en de eigenaren zijn bezig om de molen te restaureren en weer draaivaardig te maken.

Deze korenmolen werd gebouwd in 1904 als vervanging van een eerdere standerdmolen. In 2008 werd de molen grootschalig gerestaureerd. Je kunt de molen bezoeken van woensdag tot en met zondag.