Print deze route

Joannes Keijers bouwde deze stenen windmolen, een berg- of beltmolen, in 1869 als tweede molen van Molenbeersel (B) vlak over de grens bij Stramproy. In 2015 werd de achterkleinzoon van Joannes Keijers, Theo Keijers, gehuldigd omdat hij 70 jaar op de molen stond. Dit maakt de Keijersmolen tot een unicum: de molen bleef altijd eigendom van één familie. De Keijersmolen is bovendien één van de weinige molens die bleef malen op windkracht. Rond 1930 werd de molen als één van de eerste in België "verdekkerd". De wieken voorzag men van metalen platen om de luchtweerstand te verminderen en de aerodynamica van de molen te verbeteren. In 1955 werd een ijzeren lange spuit, een bijzonderheid, gestoken en kreeg de molen ook ijzeren korte en lange schoren. Zijn huidige aanzien verkeer de Keijersmolen in 1969 toen de molen in z'n geheel werd bepleisterd.

De St. Jansmolen is een wipmolen uit 1783. In 1804 werd de standerdmolen naar zijn huidige locatie verplaatst. De molen heeft tot 1978 op professionele basis granen gemalen.

Deze molen wordt ook wel de Molen van Nijs genoemd. Het is een ronde stenen beltmolen die in 1903 gebouwd werd. Rond 1960 werd de molen buiten bedrijf gesteld en vanaf toen raakte de molen in verval. Tegenwoordig draait de molen weer op vrijwillige basis.

Aan de rand van het Weerter kerkdorp Tungelroy ligt, wat verscholen vanaf de Tungeler Dorpsstraat, de ronde stenen Sint- Annamolen. In 1875 werd de beltmolen aan de Tungeler Dorpsstraat gebouwd. De molen verving twee oudere watermolens langs de Tungelroyse beek. De binnenkant van de molen is in 1967 gerestaureerd en daarna is de molen nogmaals in 2009-2011 grotendeels gerestaureerd. De molen draait en maalt regelmatig door de inzet van vrijwillige molenaars. In de molen worden oude molenaarswerktuigen en graanbouwattributen tentoongesteld.

Molen de Hoop in Swartbroek dateert uit 1788, maar de molen heeft niet altijd op deze plek gestaan. In 1905 werd de molen namelijk vanuit Vlaardingen naar het kerkdorp Swartbroek verplaatst. Hier werd de molen herbouwd zonder stelling. In 1935 paste de toenmalige molenaar het binnenwerk van de molen aan en in 1938 verving hij allerlei andere onderdelen van de molen. Tussen 1954 en 1955 werd de molen nog eens grondig gerestaureerd. De molen liep toen een half jaar zonder problemen, maar daarna ging er van alles mis. Het eindresultaat was stilstand van de molen. Rond 1970 werd er zelfs een sloopvergunning aangevraagd, omdat de molen zo vervallen was geraakt. Pas in 1981 werd de molen gerestaureerd en teruggebracht naar de originele staat als stellingmolen. De Hoop is een van de weinige Limburgse stellingmolens. Er wordt nog altijd tarwe, rogge en boekweit gemalen door een beroepsmolenaar in molen de Hoop.

In de buurt van de Dijkerakker staat de korenbeltmolen Sint Anna. Deze molen werd gebouwd tussen 1911 en 1912. Voordat deze molen er stond moesten de boeren van Moesel, Keent en Altweertheide steeds een lange weg afleggen om hun graan te laten malen, maar dat werd opgelost met de bouw van deze molen. Bij de bouw van deze molen zijn onderdelen gebruikt van de veel oudere Clercxmolen die vroeger aan het Driesveld in Weert stond. De witte molen met accenten in de kleuren van de vlag van Nederland is een opvallende verschijning in de groene omgeving. Je ziet de molen al van verre boven het landschap uit steken. In 1950 verkocht de eigenaar van Sint Anna de molen, omdat hij er geen toekomst meer in zag. De gemeente Weert heeft de molen toen van de ondergang gered. Tussen 2010 en 2011 is de molen grondig hersteld. Sindsdien zorgen vrijwillige molenaars ervoor dat de molen regelmatig draait en maalt. Zo wordt er voorkomen dat de molen te vaak stilstaat en vervalt.