Stelling van Utrecht

De Stelling van Utrecht bestaat uit 16 forten ten noorden en oosten van de stad en vormt een onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Na de Tweede Wereldoorlog verloor de Waterlinie zijn functie en raakten de forten, sluizen en inundatiekanalen in verval. Pas vanaf het einde van de 20ste eeuw kwam er nieuwe belangstelling voor dit militair erfgoed. De meeste forten worden gerestaureerd en krijgen een nieuwe bestemming. Je fietst via een prachtige, groene route door het gebied van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Onderweg is er van alles te ontdekken dat herinnert aan de Waterlinie: - Groepsschuilplaatsen, van gewapend beton die vooral vlak vóór WO II zijn gebouwd om militairen te beschermen tegen inkomend vuur: overal rondom de forten - Inundatiekanalen waarmee gebieden onder water werden gezet: Klopvaart - ’Asperges’: stalen balken in de grond om oprukken van tanks te voorkomen: Fort Blauwkapel - Reduit: laatste toevluchtsoord als rest van het fort al gevallen was: eiland met wachthuis aan zuidzijde Fort Blauwkapel - Artillerieloodsen: houten loodsen voor geschut en manschappen: Fort aan de Klop - Kringenwethuizen: houten huizen diesnel afgebroken/afgebrand konden worden voor een vrij schootsveld: Voordorpsedijk en Biltsestraatweg - Inundatiesluizen: met deze sluizen kon het gebied onder water worden gezet: sluis in Kanonsdijk bij Fort Ruigenhoek - Schotbalkenloodsen: opslag van balken die in de sluizen werden geplaatst om het water op het gewenste niveau te krijgen: zwarte loods, Kapelweg, Fort Blauwkapel - Bomvrije wachthuizen: gebouwen van zwaar metselwerk die bestand waren tegen 19e eeuwse projectielen: forten Aan de Klop, de Gagel, Blauwkapel, Rijnauwen, Vechten