Terwolde, Epe en Vaassen

Ooit lag het Wisselse Veen ver van de bewoonde wereld en de sprookjesachtige beek die zijn oorsprong in het gebied vindt, wordt dan ook de Verloren Beek genoemd. Het terrein dat het Wisselse Veen bevat is heel waardevol. Op de grenzende hooggelegen, droge Tongerense Heide wisselen heide, bossen en hier en daar een ven elkaar af, maar naarmate je naar het centrum van het Wisselse Veen gaat wordt de bodem steeds natter. Moeras en open water komen steeds meer voor. Noordelijk wordt het landschap kleinschaliger en zie je duidelijk de hand van de bewoners: beken zijn opgeleid en bosjes en singels worden omringd door graslanden. De wilde planten die op de overgangen van hoog naar laag groeien zijn erg divers. Armbloemige waterbies en wateraardbei groeien op dikke tapijten veenmos en bruine snavelbies, klimopwaterranonkel, duizendknoopfonteinkruid, verschillende soorten glanswieren en galigaan gedijen goed in het gebied. Ook moeraswolfsklauw, het zeldzame klokjesgentiaan, gevlekte orchis en teer kransblad komen veel voor. In de schone beekjes en vennen zwemmen vissen zoals bermpje, beekprik en elrits en door de zompige bodem en de diversiteit aan planten vinden insecten, libellen en vlinders hun weg naar het Wisselse Veen. Zij trekken op hun beurt broedvogels aan: de watersnip, waterral en rietgors tref je in het hart van het veen aan, terwijl de geelgors zich op de grazige graslanden laat zien.