De ongekende rust van de Veluwe

Het is heerlijk rustig fietsen in het beschermde natuurpark De Veluwe. Met een oppervlakte van meer dan 91.200 hectare zal het je niet verbazen dat dit het grootste laaglandterrein van Europa is. De Doornspijkse Heide en De Zanden zijn gebieden die in dit enorme park liggen. Het uitzicht over de heide is prachtig; je kunt ver over het laaggebied heen kijken en ziet de stuifzanden zo geleidelijk aan steeds dichterbij komen. Taaie gras- en heidesoorten geven de vlakte kleur en qua begroeiing is de Doornspijkse Heide erg bijzonder. Dit is de enige plek in Nederland waar de Jeneverbes nog goed gedijt en waar de natuur in staat is om deze bijzondere plant nieuwe aanwas te laten groeien. Kleine reptielen, salamanders, hagedissen maar ook slangen, zoeken hun weg over het zand. Reeën en wilde zwijnen zoeken in de droogte naar voedsel, begeleid door de zang van de blauwe klauwier, de geelgors en de goudvink. Zij broeden in de rust en beschutting van de begroeiing op de Veluwe. Elburg is een plaatsje dat van origine rechtstreeks op de Zuiderzee uitkeek. Omdat het vissers- en handelsplaatsje regelmatig overstroomde, werd na de watervloed van 1367 besloten om het stadje te verplaatsen. Tijdens de herbouw van Elburg werd er een echte vesting van gemaakt; de intact gelaten grachten en de Vischpoort herinneren hier nog altijd aan. De kerk in het plaatsje is bijzonder, want deze heeft nog jarenlang zijn oude locatie behouden, ondanks het feit dat de rest van het stadje al herbouwd was. Dat is ook de reden dat de kerk van Elburg aan de rand van deze plaats staat, in plaats van in het centrum zoals gebruikelijk is. Dan zet je koers naar molen De Duif in Nunspeet. Deze beltmolen werd in 1886 gebouwd. Voordat de grond voor de bouw van deze molen werd opgeworpen, zoals bij beltmolens het geval is, stonden er al twee andere molens op deze plek: een standerdmolen die in 1818 gesloopt werd en een molen waar in 1886 de bliksem insloeg. Hij brandde helemaal af, maar al een week later begon men met de bouw van de huidige molen, die binnen zes weken klaar was. Onder in de molen is tegenwoordig een café ingericht. Je fietst langs het water dat Flevoland scheidt van het vasteland en komt in Elburg aan. Dit vissers- en handelsplaatsje keek van origine rechtstreeks op de Zuiderzee uit. In de strijd tegen het water, werd na de watervloed van 1367 besloten om Elburg te verplaatsen. Tijdens de herbouw werd er een echt vestingstadje van gemaakt; de intact gelaten grachten en de Vischpoort herinneren hier nog altijd aan. De kerk in het plaatsje is bijzonder, want deze heeft nog jarenlang zijn oude locatie behouden, ondanks het feit dat de rest van Elburg al herbouwd was. Dat is ook de reden dat de kerk van Elburg aan de rand van deze plaats staat, in plaats van in het centrum. Landgoed Old Putten in Elburg is al sinds 1878 in het bezit van familie Rambonnet, maar het slot werd al vele eeuwen eerder, in 1186, voor het eerst vermeld. In 1482 wordt het kasteel totaal verwoest door de inwoners van Elburg, die trouwe aanhangers van de Bisschop van Utrecht waren. Op de fundamenten van dat slot is de huidige buitenplaats, een historisch huis met koetshuis en poortwoning, gebouwd. De zeventien hectare grond is omringd door een prachtige gracht. Old Putten is als “Beschermde Historische Buitenplaats” opgenomen in de lijst van Rijksmonumenten. Ook het prachtige Huize Schouwenburg is de moeite van een kijkje waard. In het begin van de veertiende eeuw kwam de naam Schouwenburg al voor, maar niets wijst op het bestaan van de huidige buitenplaats. Door de eeuwen heen werd het complex, dat in de achttiende eeuw gebouwd werd, flink veranderd door de bewoners. Er werden stukken aan bestaande gebouwen bijgebouwd, er werden nieuwe bijgebouwen gezet, maar ook de slotgracht werd verlegd. Met de bouw van een washuisje rond 1930 kwam een einde aan alle ingrijpende veranderingen op het landgoed. De volgende bezienswaardigheid op de route is Zwaluwenburg aan, een landgoed waarop een klein kasteel staat dat nu particulier bewoond wordt. Het gebied buiten de gracht is van een stichting en de eerste vermelding van Zwaluwenburg gaat terug tot 1326. Het huidige huis werd echter pas in 1728 gebouwd en neemt een dominante plek in op het stuk grond.