Roermond, Park de Meinweg en Sint Odiliënberg

Nationaal Park De Meinweg bestaat uit een terrassenlandschap van ongeveer achttien vierkante kilometer groot, dat in Nederland ongelofelijk zeldzaam is. Inschuring van het water van de Maas en de Rijn hebben hier tienduizenden jaren lang de tijd gehad om het unieke landschap te vormen. Er bestaan grote hoogteververschillen tussen de diverse plateaus, waarbij het hoogste punt ongeveer 80 meter boven het zeeniveau ligt. Je komt er eiken-berkenbossen, broekbossen, én droge en natte heide met vennen en beekdalen tegen. Op de heide groeien planten als ronde zonnedauw, kleine zonnedauw, beenbrek, gagel en klokjesgentiaan. Wilde dieren zijn er ook. Vossen, hermelijnen, steenmarters en bunzings jagen tussen de bomen en op de hei, terwijl reeën en wilde zwijnen wegschieten tussen de struiken. In het gebied leven zestig honderd vogelsoorten, maar de omgeving staat vooral bekend vanwege het grote aantal reptielen en amfibieën. Je komt zonnebadende adders en zandhagedissen tegen, je ziet de gladde slang, vangt een glimp op van zeldzamere exemplaren zoals de poelkikker, de knoflookpad, de kamsalamander of ziet één van de vijftig dagvlinders of één van de 340 soorten nachtvlinders. De route leidt je langs twee watermolens in het dorpje Vlodrop. De eerste, de Gitstappermolen, werd om 1377 gebouwd. De middenslagmolen heeft twee koppels maalstenen en had tot 1750 een houten gebouw. Dat werd gesloopt en in de plaats kwam een stenen gebouw met twee schepraderen. Eén ervan werd gebruikt om graan te malen, de andere om olie te slaan. De oliemolen werd rond 1918 verwijderd, de andere molen werd in 1988 gerestaureerd. De andere watermolen is de Vlodroppermolen, die maalt op de waterkracht van de Rothenbach. In 1834 werd de molen gebouwd als onderslagmolen die olie en koren maalde. In 1879 brak er brand uit in de molen en men besloot om de oliemolen niet meer te vervangen. De korenmolen werd als turbinemolen wel herbouwd. Het maalbedrijf werd in 1974 opgeheven.