Résidence Louise-Inrichting

Uit heel Nederland werd begerig gewacht op een plaats in dit bejaardentehuis (1883-1976) voor ‘onbemiddelde dames uit den deftigen stand’. Getuige hiervan zijn vele goed bewaarde sollicitatiebrieven. De fatsoenlijke dames konden in Huize Louise hun laatste jaren in rust en vooral in waardigheid doorbrengen. Ze betaalden een geringe vergoeding. Hun verblijf werd namelijk mede gefinancierd door het bestaan van een reservefonds. In het fonds was losgeld gestort, dat geëist was voor de ontvoering van de 13-jarige Marius Bogaardt, maar dat niet hoefde te worden betaald, omdat de jongen reeds vermoord bleek! Een groot drama, dat voor zeer veel commotie zorgde in 1880. De familie Bogaardt heeft het losgeld nooit meer willen bezitten en met hun gelden bijgedragen aan het ‘Christelijk te Huis’. De Bogaardts woonden zelf op Groot Engelenburg. Louise, in Brummen beter bekend als mevrouw Van Marle, was de oudste dochter van het gezin Bogaardt en de grote zus van Marius. Naar haar is het huis vernoemd. De bewoners leefden een teruggetrokken bestaan, veelal alleen op hun kamer, dat was deftig. De scepter werd gezwaaid door het elitaire bestuur en de autoritaire directrice. Opslag voor een ‘meisje’ na vier jaar dienst werd geweigerd door de directrice, “Wat wil je dan met het geld doen?!”. De verzorging was in handen van drie rangen meiden. “Mijn werk was heel zwaar, aanpoten. Het begon al met een voettocht vanuit Leuvenheim, ’s morgens om 7 uur moest ik op Louise Inrichting zijn, tot ’s avonds 8 uur”. Bijna een eeuw lang was Huize Louise een bejaardentehuis. Naast de Eerste en Tweede Wereldoorlog en de grote crisis in 1929 heeft het huis vele technische ontwikkelingen meegemaakt. Denk aan riolering in plaats van de beerputten, die drie keer per jaar geleegd werden. Een bliksemafleider in 1900, na blikseminslag. Elektrisch licht als vervanging van gaslichten, die vroeger al vervanging waren voor petroleumlampen. De stofzuiger verving de borstel, bezem en dweil. En in 1936 werd centrale verwarming en waterleiding aangelegd. Hiermee werd een einde gemaakt aan het aanvoeren van hout en kolen en het regelmatig legen van de asla. De centrale verwarming moet dan nog wel bediend worden, kosten 25 gulden per wintermaand.